از تصادف ما تا تولد دخترم یاسمن گل5

و خدارو شکر کردم که بچه ای نداشتیم که حتما داغش رو دلمون می موند اصلا نمی تونم تصورش رو بکنم که...

زندگی بالا و پایین بسیاری داره و من هیچ وقت اسیر این فرازها و نشیبها نشدم باید تلاش کرد تا اونجایی که میشه حتی فرای اون چیزی که از خودت انتظار داری

فردای اون رو ز کذایی صبح یه آمبولانس دوتخته تهیه شد و منو بابامصطفی رو دراز به دراز کنارهم گذاشتن و اومدیم تهران عمودی رفتیم افقی برگشتیم یاسمن جونم

اونقدر جاده های ما دست انداز داره که اونقدر درد مون اومد تا رسیدیم بیمارستان چمران تهران .

همین جا باید از خانواده هامون-عموم -داییمون-و خانواده ی خاله پری به خاطر لطفی که به ماداشتند تشکر کنم خدا و ائمه اطهار اجرشون بدن.

در بیمارستان چمران کمی در اورژانس معطل شدیم و بعد هرکدوم به بخش انتقال داده شدیم دکترمون جناب میرشاه ولد بود واقعا یک انسان به تمام معنا و یک پزشک بسیار مجرب از اونهایی که فقط به فکر طبابته نه پول خدا حفظش کنه.

خلاصه دکتر به همراه دکتر مردانی اومدن بالای سرم معاینات لازم انجام شد و دستورات لازم داده شد بیمارستان خوبی بود اما خدا نصیب کسی نکنه جز به خیرو شادی!

یکی دو عفته ای گذشت و من در حال که انتظار داشتم بهتر شده باشم:

دکتر اومد بالای سرم چند روزی بود از جایی که روی ساق پام سوراخ کرده بودند و پین و وزنه بهش آویزون کرده بودن چرک و خونابه میومد(هرروز قبل از اینکه بیدار بشم پرستار می اومد و پنس رو ور می داشت و پنبه رو از الکل خیس میکرد و می ذاشت داخل سوراخی که حالا دوتا فندق توش جامیشد و من از درد کبود وسیاه می شدم خداخیرش بده ادم خوبی بود می گفت هرچقدر دلت می خواد فحش هم که به من بدی توی روم من نمی تونم این رو سرسری ول کنم شبها قرص آرامبخش بهم می دادن که دردم یادم بره ولی نذاشتم مسکن بهم تزریق کنن و همین باعث شد دکتر متوجه وخامت اوضاع پام بشه) و دکتر گفت که فردا میبرمت اتاق عمل تا این پین رو دربیارم و دوباره از یه کم اون ورتر پین رو وصل کنم اعصابم حسابی بهم ریخته بود در عمرم درد زیاد کشیده بودم اما این یکی فرق می کرد هرثانیه اش کشنده و طاقت فرسابود.